SKELFA

appal

* * *

(-ða, -ðr), v.

1) to make to shake, brandish (skelfa sverð, lind, ask);

2) to make to tremble with fear, frighten; s. e-n af e-u, to deter;

3) refl., skelfast, to fear (s. e-t or við e-t).

* * *

ð, a causal to skjálfa, q. v.:—to make to shake, give one a shaking; skeifa lind, Rm. 34; s. aska, 39; hann rétti gullrekit spjót at Armóði ok skelfði við, Orkn. 328; Bengeirr skelfði sverðit, Fms. viii. 317; skelfðan græði, the troubled waters, Fms. vi. (in a verse); hann fær eigi steinvegginn sundr skelfdan, Sks. 410; þat er skelfi þína hamingju, Fms. x. 223.

II. to make tremble, frighten; eigi skal einn þeirra skeifa mik, Fas. i. 73; lát þik þat ekki s., Al. 5; okkr skelfa eigi brögð þeirra, 655 xiii. B. 1; s. e-n af e-u, to deter, Al. 15: skelfdr, frightened, Bs. i. 786; ó-skelfdr, dauntless.